Freakonomics

‘What’s in a name? That which we call a rose

By any other name would smell as sweet...’

Romeo and Juliet, Act II, Scene II

Θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις με αφορμή το Freakonomics, το οποίο βρήκα κι εγώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο. Το τελευταίο κεφάλαιο Η τέλεια ανατροφή των παιδιών ΜΕΡΟΣ Β’, αναφέρεται στη διαδικασία επιλογής ονόματος του παιδιού, η οποία φαίνεται πως απασχολεί αρκετά τους αμερικανούς γονείς και προφανώς αποτελεί μια σημαντική πτυχή του γενικότερου ζητήματος, που αφορά στο τι καλύτερο μπορεί να προσφέρει ένας γονιός στα παιδιά του. Στη σελ. 262 αναφέρεται η περίπτωση των δυο αδερφών, του Winner και του Loser, και το παράδειγμα παρατίθεται από τους συγγραφείς για να ενισχυθεί η άποψη ότι «τα ονόματα δεν καθορίζουν τη μοίρα» (“Names don’t decide destiny”). Αντιθέτως, θεωρώ, ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτών των παιδιών, με την τόσο διαφορετική κατάληξη, ίσως τα ονόματά τους να διαδραμάτισαν έναν καθοριστικό ρόλο. Ο «αδικημένος» αδερφός ήταν αυτός που ονομάστηκε Loser, με ένα όνομα όχι απλώς αντίθετο με αυτό του προηγούμενου αλλά και πολύ αρνητικά φορτισμένο από μόνο του. Ανεξαρτήτως αν εκείνη η επιλογή έγινε χάριν ευφυολογήματος από τη μεριά του πατέρα, σίγουρα οι γονείς συνειδητοποίησαν σύντομα τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να είχε αυτό το όνομα στην ψυχολογία του παιδιού. Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, δεν είναι απίθανο ο Loser να δεχόταν άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα πολλή περισσότερη ενθάρρυνση στη διάρκεια της ανατροφής του από ότι ο Winner, ως αντιστάθμισμα στις «ενοχές» των γονιών τους. Το φαινόμενο της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας και της προσδοκίας των άλλων (γονέων ή δασκάλων)», όπως σημειώνεται στην παιδαγωγική ψυχολογία, λειτούργησε, αλλά φαινομενικά αντίθετα από ότι αναμενόταν: Το παιδί που είχε το «πρόβλημα» βοηθήθηκε περισσότερο, πίστεψε το ίδιο στον εαυτό του και εκπλήρωσε τις θετικές προσδοκίες των γονιών του, ενώ το άλλο, που θεωρήθηκε ίσως ευνοημένο, παραμελήθηκε περισσότερο, επαναπαύτηκε το ίδιο στη «θετική ενέργεια» του ονόματός του και τελικά υποχώρησε ευκολότερα στις αντιξοότητες. Απ’ αυτήν την ερμηνευτική σκοπιά, δυστυχώς, ίσως τα ονόματα να καθόρισαν τελικά τη μοίρα.

Από την άλλη μεριά (του ωκεανού), το θέμα δεν απασχολεί τόσο πολύ τους έλληνες γονείς, γιατί, εθιμοτυπικά, πριν καν βρουν το ταίρι τους στη ζωή, γνωρίζουν τον αλγόριθμο επιλογής του ονόματος των παιδιών (τα πρώτα παιδιά θα πάρουν το όνομα του παππού ή της γιαγιάς από την πατρική γενιά, τα δεύτερα από τη μητρική, από το τρίτο και μετά θα πάει εναλλάξ, και αν ο αριθμός των παιδιών είναι μεγάλος, υπάρχουν και οι προπάπποι, οι αγαπημένοι θείοι κ.ο.κ.). Μπορεί έτσι όλοι μας να απολαμβάνουμε μια μικρή γκάμα πανομοιότυπων ονομάτων σε όλο το σόι και την επικράτεια (βλ. και “My big fat greek wedding”, το φαινόμενο το έχουν παρατηρήσει και οι ξένοι αλλά αδυνατούν να το ερμηνεύσουν), αλλά οι γονείς γλιτώνουν τη σκοτούρα που έχουν οι συνάδελφοί τους αμερικάνοι και, επιπλέον, κανείς μας δεν προβληματίζεται για το αν θα εκπληρώσει ή όχι την προσδοκία του ονόματός του, του οποίου το ενδιαφέρον της αρχικής του σημασίας χάθηκε στην μακραίωνη υποχρεωτική κληροδότηση από γενιά σε γενιά. Προσωπικά, πάντα σκεφτόμουν κρυφά, από δημιουργική αντίδραση και μόνον, να σπάσω αυτό το κατεστημένο και να αφιερώσω την πρωταρχική γονεϊκή μου φροντίδα στην εύρεση πρωτότυπων, ευφυών και γεμάτων σημασία ονομάτων για τα μελλοντικά φανταστικά παιδιά μου. Ωστόσο, μετά το Freakonomics, διαπίστωσα γιατί οι προσπάθειές μου αυτές δε θα έχουν καθόλου νόημα, επανεκτίμησα τις παραδοσιακές μας συνήθειες και τελικά φαίνεται ότι τα δυο από τα μελλοντικά φανταστικά παιδιά μου είναι γραφτό να ονομαστούν Γιώργος και Χαρίκλεια. Αυτή είναι η μοίρα τους.

Creating and Claiming Value

By Brad Spangler

September 2003

What Does it Mean to Create or Claim Value?

Creating and claiming value are two of the most fundamental aspects of negotiation strategy that exist in tension with one another. In any negotiation, the parties must decide whether to be competitive, cooperative, or some of both. (David Lax and James Sebenius call this the "negotiator's dilemma."[1] It is similar to the "prisoners' dilemma" in game theory, because the best outcome for one person is not necessarily the best for both, but if both pursue their best option, they will often both get the worst outcome. This is explained further below, and in the prisoners' dilemma essay.)

Value is created (or the "pie is enlarged") in negotiations through the cooperative process of integrative or interest-based bargaining. This means that the parties in a dispute have managed to find ways to increase the amount of beneficial goods (things they want or that will make their situation better than before) that will be divided between them. This may also be called "joint value" or "joint gains," meaning that new developments are considered improvements by both sides.

The primary way to create value is to focus on the underlying interests of the disputing parties -- why do they want what they want? By sharing information openly and communicating with one another, the parties work to find shared interests and create joint value. Creating value makes it more likely that both sides will get something they want out of the negotiation. This type of mutually-beneficial outcome is called a "win-win" solution.

The competitive process of claiming value involves dividing up a "fixed pie," or the total amount of value available to the disputing parties. This process is most closely associated with distributive bargaining, in which each side tries to get as much of the pie as possible. The more one side claims, the less the other side gets. This is also known as a "win-lose" negotiation. To claim value in a negotiation, you use competitive tactics to try to convince the other side that he wants what you have to offer much more than you want what he has. Some tactics for "winning" at distributive negotiation include starting high; conceding slowly; exaggerating the value of your concessions; minimizing the value of the other's concessions; concealing information; arguing forcefully for principles that imply favorable settlements; making commitments to accept only highly favorable agreements; and being willing to outwait your opponent.[2]

The Link Between Creating and Claiming Value
Davis Lax and James Sebenius argue that creating value and claiming value are linked activities. Creating new value improves both parties' outcomes. However, having created new value, negotiators must still divide the resulting "pie." Unfortunately, the cooperative strategies needed to create value tend to undermine the competitive strategies used to claim value (and vice versa). The exaggeration and concealment needed for effective competition is directly opposed to the open sharing of information needed to find mutual benefits. On the other hand, taking an open cooperative approach makes one vulnerable to the hard bargaining tactics of a competitive negotiator.[3] Therefore, if both parties cooperate, the result is usually good, while if one cooperates and the other competes, the competitor usually does better. However, if both compete, they usually come out worse than they would if both cooperated -- which is the same "payoff structure" as that of the prisoners' dilemma game. The assumption, however, is that claiming value in integrative (i.e., cooperative) situations is more likely to be balanced. This is because the parties are expected to develop cooperative relationships and communicate freely, which is not generally allowed in prisoners' dilemma games.

[1] Lax, David and James Sebenius. "The Manager as Negotiator: The Negotiator's Dilemma: Creating and Claiming Value," in Goldberg, Stephen, Frank Sander and Nancy Rogers, eds. Dispute Resolution. 2nd ed. Boston, MA: Little, Brown and Co., 1992. 49-62.
[2] The listed strategies were drawn from: David Lax and James K. Sebenius, The Manager as Negotiator: Bargaining for Cooperation and Competitive Gain. (New York: Free Press, 1986), 30-32.
[3] Ibid.

Πηγή : εδώ

ULTIMATUM GAME

Σύμφωνα με μια άλλη ομάδα οικονομολόγων βασικό κίνητρο της συγκεκριμένης συμπεριφοράς στο UG είναι η αμοιβαία ακριβοδικία και δικαιοσύνη (reciprocal fairness and justice). Όταν λοιπόν κάποιος απορρίπτει μία πολύ μικρή ή την ελάχιστη προσφορά, το κάνει γιατί την θεωρεί άδικη (unfair). Μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι περίπου το 40-60% των ατόμων δρουν με βάση την αμοιβαιότητα, ενώ το 20-30% δρουν εντελώς εγωιστικά.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αντρική συμπεριφορά στο εν λόγω παίγνιο συνδέεται με τα επίπεδα τεστοστερόνης στον οργανισμό. Έτσι, οι άντρες που απορρίπτουν μικρές και συνεπώς άδικες (κατ' αυτούς) προσφορές έχουν υψηλότερα επίπεδα τεστοστερόνης από εκείνους που τις δέχονται (Fehr and Gachter, 2000).

Μία άλλη σκοπιά για το Ultimatum Game

Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία οι άνθρωποι δρουν ορθολογικά και με σκοπό την μεγιστοποίηση της ατομικής χρησιμότητας. Στο Ultimatum Game ορθολογικά ακόμα και 100 Ε να σου προσφέρει κάποιος πρέπει να τα αποδέχτεις...κάτι τέτοιο βέβαια δε συνέβη. Αυτό δείχνει μία άλλη προσέγγιση στο όλο θέμα και δείχνει την αλτρουιστική συμπεριφορά...γι'αυτό και ο Μ.Ο. των προσφορών συνολικά των ομάδων ήταν γύρω στο 500-550 {525}...επειδή ακριβώς σκέφτεσαι και τον άλλο παράλληλα{Βέβαια στο συγκεκριμένο παράδειγμα υπήρχε και ο ανταγωνισμός των ομάδων}...Καλύτερη επεξήγηση υπάρχει στο παρακάτω site με παράδειγμα. Link: εδώ